Γράφει ο Αντρέας Φούρναρης, Εκπαιδευτικός:

1) Ο μεγαλύτερος εχθρός της εκκλησίας σήμερα  2) ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ 3) Μη διακρίνων το σώμα του Χριστού… Μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου …

Ο μεγαλύτερος εχθρός της εκκλησίας σήμερα

Έξοδος από τη ρουτίνα

Αποσύνθεση ή αναζωπύρωση;

του A. W. Tozer

 “Από την εδώ πλευρά τού Ιορδάνη, στη γη Μωάβ, ο Μωυσής άρχισε να εξηγεί τούτον τον νόμο, λέγοντας:  Ο Κύριος ο Θεός μας μίλησε σε μας στο Χωρήβ, λέγοντας: Αρκεί όσο μείνατε σε τούτο το βουνό· στρέψτε, και ακολουθήστε τον δρόμο σας, και πηγαίνετε στο βουνό των Αμορραίων, και σε όλους τους περιοίκους του, στην πεδιάδα, στο βουνό, και στην κοιλάδα, και στα μεσημβρινά και στα παράλια, τη γη των Χαναναίων, και τον Λίβανο, μέχρι τον μεγάλο ποταμό, τον ποταμό Ευφράτη· Δέστε, εγώ παρέδωσα μπροστά σας τη γη· μπείτε μέσα και κυριεύστε τη γη, που ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες σας, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ, και στον Ιακώβ, να τη δώσει σ’ αυτούς, και στο σπέρμα τους ύστερα απ’ αυτούς.»   (Δευτ.: 1/5-8)

Στην Παλαιά Διαθήκη, ο εχθρός που απειλούσε περισσότερο τον λαό Ισραήλ ήταν η δικτατορία της συνήθειας. Οι Ισραηλίτες είχαν συνηθίσει να περπατούν στην έρημο κάνοντας κύκλους και ήταν μεγάλη χαρά γι’ αυτούς και ικανοποίηση να παραμείνουν για ένα διάστημα κάτω από την ασφάλεια που τους παρείχε το βουνό. Για να το θέσουμε διαφορετικά, πρόκειται για τη ψυχολογία του συνηθισμένου. Στο τέλος ο Θεός παρεμβαίνει μέσα στη ρουτίνα στην οποία είχαν περιπέσει και τους λέγει: «Αρκετό καιρό μείνατε εδώ πέρα. Καιρός είναι να προχωρήσετε παρακάτω».

        Για να παραδειγματιστούμε από την εμπειρία του λαού Ισραήλ προς όφελός μας, πρέπει να δούμε ότι το βουνό αντιπροσωπεύει ένα πνευματικό βίωμα για μια πνευματική κατάσταση πραγμάτων. Το πρόβλημα των Ισραηλιτών ήταν ότι είχαν χάσει κάθε ελπίδα ότι θα έμπαιναν ποτέ στη γη που ο Θεός τούς είχε υποσχεθεί. Είχαν συνηθίσει πια να οδοιπορούν κάνοντας κύκλους και να στρατοπεδεύουν σε ωραία, άνετα μέρη.  Είχαν μπει κάτω από την εξουσία της ψυχολογίας της ρουτίνας. Τους κρατούσε καθηλωμένους εκεί που ήταν και δεν τους άφηνε να χαρούν τα πλούτη που ο Θεός τους είχε υποσχεθεί.

        Εάν οι εχθροί τους, οι Εδωμίτες, έρχονταν εναντίον τους, οι Ισραηλίτες θα τους πολεμούσαν με όλες τους τις δυνάμεις και πιθανόν να τους νικούσαν – θα είχαν κάνει έτσι κάποια πρόοδο. Αντ’ αυτού, τεμπέλιαζαν, περιμένοντας η ρουτίνα να συνεχίσει να είναι η ρουτίνα.

        Ποιος είναι ο πιο ύπουλος εχθρός που αντιμετωπίζει η εκκλησία σήμερα; Εδώ είναι που υπεισέρχεται η αναλήθεια και η ασυναίσθητη υποκρισία. Πολλοί είναι έτοιμοι να απαντήσουν: «Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι εκείνοι που αμφισβητούν τη θεοπνευστία της Βίβλου». Η απλή αλήθεια όμως είναι ότι, για τη μέση Ευαγγελική εκκλησία, αυτό δεν αποτελεί και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Κανένας δεν σηκώνεται στις εκκλησίες μας και να ισχυρίζεται ότι τα πέντε πρώτα βιβλία του Μωυσή είναι σκέτοι μύθοι. Κανένας δεν λέγει ότι η ιστορία της δημιουργίας στη Γένεση είναι απλώς θρησκευτική μυθολογία. Κανένας δεν αρνείται ότι ο Ιησούς περπάτησε πάνω στα νερά ή ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς. Κανένας δεν υποστηρίζει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ο Υιός του Θεού ή ότι δεν πρόκειται να έρθει ξανά. Κανένας δεν αμφισβητεί την εγκυρότητα των Αγίων Γραφών. Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από τους αρνητές και να λέμε ότι αυτοί είναι ο χειρότερός εχθρός μας. Πιστεύουμε ότι όλοι οι Ευαγγελικοί αγωνίζονται να κρατήσουν την πίστη που μας παραδόθηκε, την πίστη των πατέρων μας, άρα λοιπόν οι αρνητές δεν είναι ο χειρότερος εχθρός μας.

        Ούτε με την Κυβέρνηση έχουμε πρόβλημα. Οι άνθρωποι στη χώρα μας κάνουν ό,τι τους αρέσει και κανένας δεν τους δίνει σημασία. Μπορούμε, αν το επιθυμούμε, να κάνουμε στην εκκλησία ολονύχτιες προσευχές, χωρίς καμιά κυβερνητική αρχή να μας ενοχλήσει ή να μας ζητήσει τον λόγο. Ούτε υπάρχουν μυστικά αστυνομικά όργανα, που να παρακολουθούν πίσω από την πλάτη μας την κάθε μας κίνηση. Ζούμε σε μια ελεύθερη, δημοκρατική χώρα και πρέπει να ευχαριστούμε καθημερινά τον Θεό γι’ αυτό το προνόμιο.

 Η δικτατορία της ρουτίνας

        Ο πιο δόλιος εχθρός που αντιμετωπίζει σήμερα η εκκλησία είναι η δικτατορία της ρουτίνας, όταν η ρουτίνα γίνεται «κύριος» στη ζωή της εκκλησίας. Τότε είναι που τα οργανωμένα προγράμματα και οι επικρατούσες συνθήκες εκλαμβάνονται ως φυσιολογικές καταστάσεις. Έτσι, ο καθένας μπορεί να προδιαγράψει την επόμενη κυριακάτικη συνάθροιση και το τι θα λάβει χώρα σ’ αυτή. Το γεγονός αυτό φαίνεται ν’ αποτελεί την πιο θανάσιμη απειλή στη ζωή της εκκλησίας σήμερα. Όταν φτάσουμε στο σημείο όπου τα πάντα είναι προβλέψιμα και κανένας δεν περιμένει τίποτα ασυνήθιστο από τον Θεό, τότε σίγουρα έχουμε πέσει στη ρουτίνα και στην αποτελμάτωση. Η ρουτίνα διαφεντεύει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορεί κάποιος να προβλέψει, όχι μόνο το τι θα συμβεί την επόμενη Κυριακή, αλλά και τον επόμενο μήνα, ακόμη και τον επόμενο χρόνο, αν τα πράγματα συνεχίσουν να παραμένουν ως έχουν. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε σε μια τέτοια τραγική θέση,  ώστε αυτό που έχει γίνει, να καθορίζει αυτό που γίνεται και αυτό που γίνεται να προδιαγράφει αυτό που πρόκειται να γίνει.

        Μια τέτοια κατάσταση αρμόζει και αναμένεται μόνο στα νεκροταφεία. Κανένας δεν περιμένει τίποτε άλλο από ανθρώπους νεκρούς παρά μόνο προσαρμογή και συμμόρφωση με το περιβάλλον. Οι καλύτεροι κομφορμιστές που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο είναι εκείνοι που βρίσκονται μέσα στα νεκροταφεία. Δεν ενοχλούν κανένα. Απλώς κείτονται εκεί πέρα και είναι αυτό ακριβώς που αναμένεται από αυτούς να κάνουν. Μπορείς να προβλέψεις τι θα κάνουν όλοι όσοι βρίσκονται μέσα στα νεκροταφεία, είτε πρόκειται για τους αποθανόντες μέσα στα μνήματα,  είτε για εκείνους που πήγαν εκεί για να παραβρεθούν σε κάποια κηδεία. Οι πάντες και τα πάντα εκεί μέσα  έχουν αποδεχθεί τη ρουτίνα. Κανένας δεν αναμένει τίποτα απ’ αυτούς που είναι θαμμένοι εκεί.

Η εκκλησία όμως δεν είναι νεκροταφείο, γι’ αυτό και πρέπει να αναμένουμε πολλά απ’ αυτήν. Δεν πρέπει αυτό που έχει γίνει στο παρελθόν να καθορίζει αυτό που γίνεται στο παρόν και αυτό που γίνεται στο παρόν δεν πρέπει να μας επιβάλλει αυτό που θα γίνει στο μέλλον. Οι άνθρωποι του Θεού υποτίθεται ότι αυξάνονται. Και εφόσον παρατηρείται αύξηση, στις συναθροίσεις των πιστών θα υπάρχει πάντα ο αέρας του αναπάντεχου. Δυστυχώς, όμως, σε πολλές εκκλησίες μπορεί κανείς να προβλέψει, χωρίς να πέσει και πολύ έξω, το τι θα λάβει χώρα σε μια κανονική συνάθροιση. Να ποιος είναι σήμερα ο πιο θανάσιμος εχθρός μας. Ρίχνουμε το φταίξιμο στον διάβολο, στις «έσχατες μέρες» ή σε οτιδήποτε άλλο μπορεί να κανείς να φανταστεί, αλλά ο χειρότερος εχθρός μας δεν βρίσκεται έξω από εμάς. Βρίσκεται μέσα μας – είναι η στάση μας να δεχόμαστε τα πράγματα όπως είναι. Πιστεύουμε ότι αυτό που συνηθιζόταν να γίνεται, πρέπει να καθορίζει και αυτό που πρόκειται να γίνει και κατά συνέπεια δεν αυξανόμαστε στην προσμονή.

Τα προοδευτικά στάδια

        Μόλις αρχίσει κάποιος να μιλάει μ’ αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι του Θεού αρχίζουν να επιδίδονται σε διάφορες εξωτερικές θρησκευτικές δραστηριότητες. Εγώ όμως αναφέρομαι σε κάτι εσωτερικό. Είναι θέμα της ψυχής και του νου, που στο τέλος επηρεάζει τη συμπεριφορά μας. Επιτρέψτε μου να αναπτύξω τα προοδευτικά στάδια:

        Θ’ αρχίσω με αυτό που ονομάζω μηχανική επανάληψη (rote). Είναι η επανάληψη χωρίς συναίσθημα. Εάν διάβαζε κάποιος τη Γραφή κάποια μέρα και την πίστευε πραγματικά ή πίστευε με ζέση αυτά που ψέλνονται στους υπέροχους χριστιανικούς ύμνους, τότε θα υπήρχε σε εξέλιξη μια ευλογημένη πνευματική επανάσταση σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα. Πάρα πολλοί όμως επαναλαμβάνουν λόγια χωρίς συναίσθημα, χωρίς νόημα, χωρίς δέος και χωρίς καμιά ευχάριστη έκπληξη ή προσδοκία. Στις λατρευτικές μας συνάξεις δεν αφήνουμε χώρο για τον Θεό, επειδή όλα τα έχουμε προγραμματίσει εμείς γι’ Αυτόν. Του λέμε: «Κύριε, πρόκειται να κάνουμε αυτό και εκείνο με τούτο τον τρόπο. Σε παρακαλούμε, ευλόγησε τα σχέδιά μας».  Αυτή είναι η περιγραφή μου για τη «μηχανική επανάληψη»: Επανάληψη  προσευχών ή ύμνων χωρίς συναίσθημα, χωρίς κατανόηση, χωρίς λατρευτικό δέος, χωρίς καμιά προσδοκία από τον Θεό.

        Προχωρώντας ακόμη  ένα βήμα παρακάτω, φτάνουμε σ’ αυτό που αποκαλώ ρουτίνα (rut), στάδιο κατά το οποίο γινόμαστε δέσμιοι της μηχανικής επανάληψης. Όταν δεν μπορούμε να δούμε και να αισθανθούμε τα δεσμά αυτά, τότε έχουμε σίγουρα  περιπέσει στη ρουτίνα. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος μπορεί να είναι άρρωστος και να μην το γνωρίζει καν. Πιθανόν οι γιατροί να εκμυστηρεύτηκαν στη γυναίκα του τη σοβαρότητα της κατάστασής του: «Δεν θέλουμε να τρομάξουμε το σύζυγό σου, αλλά είναι πολύ σοβαρά άρρωστος και μπορεί από στιγμή σε στιγμή να πεθάνει. Γι’ αυτό, να είσαι έτοιμη». Ο σύζυγος δεν έχει ιδέα για τη σοβαρότητα της ασθένειάς του. Πηγαίνει στη δουλειά του όπως πάντα, σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Μπορεί ακόμη να ασχολείται με το γκολφ ή το τένις ή να εξορμά στα δάση για κυνήγι. Κι όμως είναι άρρωστος πολύ σοβαρά, μα δεν το γνωρίζει. Αυτό μπορεί, στην πραγματικότητα, να επιταχύνει το τέλος του. Το να βρίσκεται κανείς σε άγνοια είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, γεμάτη κινδύνους που ελλοχεύουν. Πνευματικά μιλώντας, ρουτίνα σημαίνει να είμαστε δέσμιοι της μηχανικής επανάληψης και ο μεγαλύτερος κίνδυνος έγκειται στην ανικανότητά μας  να αντιληφθούμε ή να αισθανθούμε αυτά τα δεσμά.

        Υπάρχει και ένα τρίτο στάδιο και εδώ θα χρησιμοποιήσω μια λέξη που δεν μ’ αρέσει ιδιαίτερα, η ιστορία όμως της Εκκλησίας βρίθει από αυτήν. Είναι η λέξη σήψη (rot). Η εκκλησία πλήττεται από «ξηρά σήψη» (σαράκι). Τι σημαίνει αυτό; Όταν η έλλειψη προσδοκίας για κάτι διαφορετικό από τον Θεό κυριαρχήσει ανάμεσα στο λαό του Θεού, η πνευματική ακαμψία εδραιώνεται κι έτσι η εκκλησία φτάνει στο σημείο να μην  μπορεί να διανοηθεί οτιδήποτε καλύτερο, ενώ η επιθυμία για οποιαδήποτε βελτίωση απουσιάζει παντελώς.

Υπάρχουν, βέβαια, πολλοί που αντιδρούν, λέγοντας: «Υπάρχουν πολλές ευαγγελικές εκκλησίες που θέλουν να αυξηθούν και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, για να φέρουν ανθρώπους μέσα. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να κάνουν τα κατηχητικά τους σχολεία μεγαλύτερα». Αυτό είναι αλήθεια, αλλά προσπαθούν να φέρουν ανθρώπους, για να συμμετάσχουν στη ρουτίνα τους. Θέλουν να φέρουν ανθρώπους να τους βοηθήσουν να γιορτάσουν το κατεστημένο τους και στο τέλος να συμμορφωθούν με τη δική τους σήψη. Λόγω του ότι δεν δίνουμε την ευκαιρία στο Άγιο Πνεύμα να εργαστεί μέσα στις συναθροίσεις μας, κανένας δεν μετανοεί, κανένας δεν εκζητά τον Θεό, κανένας δεν αφιερώνει μια μέρα στη μελέτη του Λόγου του Θεού, επιθυμώντας διακαώς να διορθώσει τις οδούς και τις πράξεις του. Κανένας δεν το κάνει – θέλουμε απλώς καινούριους ανθρώπους. Αλλά καινούριους ανθρώπους για ποιο σκοπό; Για να επαναλαμβάνουν τους ύμνους ή τις προσευχές μας χωρίς συναίσθημα, χωρίς κατανόηση, χωρίς θαυμασμό και χωρίς έκπληξη; Περισσότερους ανθρώπους για να ενωθούν μαζί μας στα δεσμά της ρουτίνας; Ως επί το πλείστον, η πνευματική ακαμψία που δεν λυγίζει είναι τόσο αδύνατη, ώστε δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί πόσο αδύνατη είναι.

Τι είναι η εκκλησία;

          Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα – τι είναι η εκκλησία; Όταν λέγω ότι μια εκκλησία πέφτει στη μηχανική επανάληψη κι ύστερα στη ρουτίνα και στο τέλος στη σήψη, τι θέλω να πω;

        Κατ’ αρχάς, εκκλησία δεν είναι το κτήριο. Εκκλησία σημαίνει σύναξη ανθρώπων. Στις μέρες μας διεξάγεται μια άσκοπη συζήτηση για την εκκλησία. Και είναι άσκοπη, επειδή αυτοί που διεξάγουν τη συζήτηση ξεχνούν ότι η εκκλησία δεν έχει ξεχωριστή ύπαρξη. Δεν είναι, δηλαδή, μια οντότητα αφ’ εαυτής, αλλά μάλλον αποτελείται από ξεχωριστά άτομα. Είναι το ίδιο λάθος που γίνεται σε σχέση με το κράτος. Κάποτε οι πολιτικοί μιλούν για το κράτος σαν να υπάρχει ως οντότητα από μόνο του. Το ίδιο λάθος κάνουν και οι κοινωνιολόγοι, μιλώντας για την κοινωνία, αλλά η κοινωνία είναι οι άνθρωποι. Το ίδιο είναι και η εκκλησία, η οποία αποτελείται από πραγματικούς ανθρώπους. Κατά συνέπεια, ανάλογα με το ποιόν των ανθρώπων που την αποτελούν είναι και το είδος της εκκλησίας που έχουμε – ούτε πιο κακή, ούτε πιο καλή, ούτε πιο σοφή, ούτε πιο άγια, ούτε πιο φλογερή, ούτε πιο γεμάτη από σεβασμό και αγάπη προς τον Θεό. Επομένως, κάθε αλλαγή ή βελτίωση της εκκλησίας πρέπει ν’ αρχίσει από τους ανθρώπους που τη συναποτελούν.

        Όταν οι άνθρωποι μιας εκκλησίας, δείχνουν τους άλλους, όταν μιλούν για βελτίωση και όχι τον εαυτό τους, είναι απόλυτα σίγουρο ότι η εκκλησία αυτή έχει πληγεί από «ξηρά σήψη». Είναι αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο τριών αμαρτιών: της αυτοδικαίωσης, της κατάκρισης και της επανάπαυσης.

        Όταν ο Κύριός μας είπε: «Κάποιος από εσάς θα με προδώσει», δόξα τω Θεώ, που οι μαθητές εκείνοι ήταν αρκετά πνευματικοί, ώστε να μην πει κανένας : «Κύριε, μήπως είναι αυτός;» Ο καθένας απ’ αυτούς ρώτησε: «Κύριε, μήπως είμαι εγώ;» Εάν δεν είχαν αντιδράσει μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα μπορούσε να λάβει χώρα η Πεντηκοστή. Όμως, επειδή ήταν αρκετά ταπεινοί, ώστε να δείξει ο καθένας τον εαυτό του, το Άγιο Πνεύμα έπεσε με δύναμη επάνω τους.

        Η αυτοδικαίωση είναι φοβερή αμαρτία ανάμεσα στον λαό του Θεού. Εάν νομίζουμε ότι είμαστε αυτό που οφείλουμε να είμαστε, τότε θα παραμείνουμε αυτό που είμαστε. Δεν θα ζητούμε καμιά αλλαγή ή βελτίωση στη ζωή μας. Αυτό αναπόφευκτα θα μας κάνει να κρίνουμε όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο τον εαυτό μας. Αυτού του είδους η κρίση πρέπει να μας κάνει πολύ προσεκτικούς, επειδή κρίνοντας τους άλλους με βάση τον εαυτό μας, σπέρνουμε τον όλεθρο ανάμεσα στην τοπική συνάθροιση.

        Η αυτοδικαίωση οδηγεί ακόμη στην επανάπαυση. Κι αυτή είναι μεγάλη αμαρτία και καλύπτει σχεδόν όλα όσα είπα για τη μηχανική επανάληψη και τη ρουτίνα. Ορισμένοι υιοθετούν αυτή τη στάση: «Κύριε, είμαι πολύ ευχαριστημένος με την πνευματική μου κατάσταση. Ελπίζω ότι μια απ’ αυτές τις μέρες θα ξανάρθεις, θα αρπαχθώ στον αέρα και θα με βάλεις να βασιλεύω πάνω από πέντε πόλεις»  Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να κυβερνήσουν το σπίτι και την οικογένειά τους κι όμως αναμένουν ότι θα βασιλέψουν πάνω από πέντε πόλεις! Προσεύχονται αραιά και πού, σπάνια συμμετέχουν στις συναθροίσεις, αλλά διαβάζουν αυτό που λέγει η Βίβλος τους και αναμένουν ότι θα αρπαχθούν και αυτοί στο μεσουράνημα, για να είναι για πάντα με τον Κύριο, μαζί με τη θριαμβεύουσα Εκκλησία Του!!!

Είναι απλώς αυταπάτη

Διερωτώμαι αν δεν κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Διερωτώμαι αν πρόκειται απλώς για αυταπάτη. Ακούω τον Κύριο να μας λέγει: «Μείνατε πολύν καιρό εδώ που είσαστε. Λύστε τις σκηνές και προχωρήστε παραπέρα». Αυτό μπορεί να σημαίνει μια νέα πνευματική εμπειρία που έχει ο Θεός για μας. Όλα όσα έκανε ο Ιησούς για μας μπορούμε να τα έχουμε αυτόν τον αιώνα: Νικηφόρα ζωή, χαρούμενη ζωή, άγια ζωή, καρποφόρα ζωή, εκπληκτική, συναρπαστική γνώση του Τριαδικού Θεού – ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ! Δύναμη, που δεν γνωρίζαμε προηγουμένως, απαντήσεις σε προσευχές που δεν ονειρευτήκαμε – όλα αυτά μας ανήκουν! «Δέστε, εγώ παρέδωσα μπροστά σας τη γη· μπείτε μέσα και κυριεύστε τη …» Ο Θεός σάς τα έδωσε με διαθήκη. Πηγαίνετε και κάντε τα δικά σας! Είχαν δοθεί στον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ και στα τέκνα τους μετά απ’ αυτούς. Ο Ιησούς προσευχήθηκε: «… Και δεν παρακαλώ μονάχα γι’ αυτούς, αλλά και για εκείνους που θα πιστέψουν σε μένα διαμέσου του λόγου τους» (Ιωάν. 17:20). Η προσευχή αυτή περιλαμβάνει όλους όσοι ανήκουν στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού.

        Εάν αποκαλούμε Αυτόν Κύριο, πώς τολμούμε να καθόμαστε άλλο μέσα στο τέλμα της ρουτίνας; Ο Κύριος μάς καλεί να προχωρήσουμε. Αλλά όταν οι άνθρωποι είναι μέσα στη ρουτίνα, ούτε ο αρχάγγελος Γαβριήλ δεν μπορεί να τους βοηθήσει να βγουν απ’ αυτήν, αν οι ίδιοι δεν το θέλουν. Αυτό δεν είναι κατηγορία αλλά υπόδειξη. Εάν εσύ δεν έχεις πέσει στη ρουτίνα, μη θυμώνεις – κάποιος άλλος έχει πέσει. Εάν όμως όντως είσαι μέσα σ’ αυτήν, τότε οφείλεις να βγεις έξω!

        Η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα ξύλινο πόδι και σ’ ένα υγιές είναι ότι, αν τσιμπήσεις το ξύλινο πόδι, ο άνθρωπος που το έχει δεν θα νιώσει τίποτα. Παρομοίως, και η διαφορά ανάμεσα σε μια εκκλησία που υποφέρει από σήψη και σε μια που είναι ζωντανή είναι ότι, αν «τσιμπήσεις» τη ζωντανή εκκλησία θα αντιδράσει. Αν όμως τσιμπήσεις την άλλη, δεν θα νιώσει απολύτως τίποτα, είναι ήδη πεθαμένη. Το δέντρο που είναι ζωντανό έχει πλούσια, πράσινα φύλλα. Πάρε ένα μαχαίρι, χάραξε βαθιά το φλοιό του και θα βγάλει χυμό. Είναι ζωντανό! Το νεκρό όμως δέντρο στέκει απλώς εκεί και το έχουν μονάχα για παρατηρητήριο τους κάποια γέρικα κοράκια. Όσο βαθιά κι αν το χαράξεις με το μαχαίρι, δεν θα δεις σταγόνα χυμού, επειδή απλώς είναι δέντρο νεκρό. 

        Το ίδιο συμβαίνει και με το μήνυμά μου. Εάν δεν θυμώσετε, αν δεν χαρείτε, αν δεν λυπηθείτε, ακούοντας το κήρυγμά μου, ξέρω ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Υπάρχουν όμως ορισμένοι που είναι ζωντανοί και πιστεύω πως αποτελούν την πλειονότητα. Αμήν.

 

                          (Μετάφραση από τα Αγγλικά: Αντρέας Φούρναρης )

Γράψτε τη γνώμη σας για το άρθρο: Αφήστε το μήνυμα σας στο βιβλίο επισκεπτών