ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ-ΕΓΩΙΣΜΟΣ.
Δύο διαφορετικά χαρακτηριστικά παρατηρούνται στην συμπεριφορά μας, το ένα θετικό που μπορεί να χαρακτηρισθεί και σαν Χριστιανική αρετή, και το άλλο ο εγωισμός, που θεωρείται ότι είναι η ρίζα όλων των αμαρτιών.
Ας μιλήσουμε για την αυτοπεποίθηση.
Η αυτοπεποίθηση σημαίνει σιγουριά.
Για εμάς τους Χριστιανούς όμως, η υπερβολική αυτοπεποίθηση, καταντά εγωισμός.
Το να βάλει κάποιος τις δυνάμεις του πνευματικές η σωματικές για να πετύχει κάτι, π.χ για να σπουδάσει, να δημιουργήσει μια επιχείρηση, να κάνει μια οικογένεια, αν αυτό το κάνει με την βοήθεια του Θεού, είναι απόλυτα Χριστιανικό.
Εγωιστικό είναι να στηρίζεται μόνο στις δυνάμεις του, χωρίς να αναγνωρίζει την βοήθεια του Θεού που πρέπει απαραίτητα να επικαλείται
Η αυτοπεποίθηση είναι μια δύναμη ψυχής.
Δεν είναι κακό να θέλει κάποιος να γίνει γιατρός, η να σπουδάσει μια επιστήμη.
Πρέπει να έχει ενθουσιασμό, να έχει όρεξη, να κάνει όνειρα στην ζωή του, να έχει όραμα για το μέλλον.
Όποιος ορέγεται να γίνει επίσκοπος, καλό έργο επιθυμεί. Α΄Τιμ. 3:2
Όμως αν δεν έχεις όραμα, αν πεις ότι ‘’εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα’’, αυτό λέγεται ηττοπάθεια, είναι αρρωστημένη ταπείνωση.
Ο Θεός δεν μας θέλει δειλούς’’ έδωσε πνεύμα δυνάμεως’’ μας έπλασε βασιλείς της κτίσεως, κορωνίδα δημιουργίας, έκανε τον άνθρωπο κυρίαρχο στην φύση και όχι δουλοπρεπή.
Μας έκανε μεν ελεύθερους, αλλά θέλει να αντιστεκόμαστε στα πάθη μας , να έχουμε σταθερές αποφάσεις και να ακολουθούμε τον Θεό.’’Του Θεού συνεργούντος’’
Να λέμε μπορεί μόνος μου να μην τα καταφέρω, αλλά με την βοήθεια του Θεού θα τακαταφέρω.’’Παρα τω Θεώ δυνατά εστί’’ Μαρκ.10,27 .
Ας μιλήσουμε τώρα για την αρνητική πλευρά της υπερβολικής αυτοπεποίθησης, που καταντά εγωισμός εμπιστοσύνη μόνο στις δικές μας δυνάμεις και απόρριψη του Θεού
Ο εγωιστής επαινεί και τιμά τον εαυτό του και υποτιμά τους γύρω του.
Πολλοί που έγιναν πλούσιοι, ξέχασαν τους φίλους τους, και ακόμη και τους γονείς τους.
Λένε.’’ Εγώ έχω φίλο τον τάδε πολιτικό η κάποιο άλλο κατ΄’ αυτούς επιτυχημένο άτομο, ενώ για μας τους Χριστιανούς μόνο ο Χριστός είναι κυρίαρχος του κόσμου και σ’ Αυτόν πρέπει να προσφεύγουμε , και να μην έχουμε εξάρτηση από άλλα πρόσωπα.
Ο Χριστός παρ’ ότι είναι ο κυρίαρχος του κόσμου, δείχνοντας παράδειγμα ταπεινοφροσύνης, δεν ντρέπεται να μας αποκαλεί αδελφούς, εμάς τους αμαρτωλούς.
Εκτός όμως από τους ανθρώπους, πολλά έθνη παρουσίασαν η και τώρα παρουσιάζουν την αρρώστια του εγωισμού.
Ας θυμηθούμε την θεωρία του Ναζισμού που υποστήριζε΄΄Θα αγαπάς μόνο την πατρίδα σου, και θα μισείς τους άλλους λαούς’’
Ο Εθνικός τους ύμνος έλεγε’’Πάνω απ’ όλα η Γερμανία’’
Αυτό ήταν το σύνθημα του Χίτλερ που είχε τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα για όλο τον κόσμο .
Πρέπει λοιπόν να εντοπίσουμε τον εγωισμό μας και σιγά- σιγά να τον ξεριζώσουμε.
Τώρα πρέπει να δώσουμε την μάχη με τον εαυτό μας, όταν για παράδειγμα μας κάνουν παρατηρήσεις και μας ελέγχουν για πιθανά ολισθήματά μας, να μη θυμώνουμε, και να δείχνουμε ταπεινοφροσύνη.
Να κάνουμε προσευχή κατά του εγωισμού μας, με το ‘Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με’’ και αυτό να το λέμε μέρα – νύχτα.
Με την προσευχή κτυπάμε το θηρίο του εγωισμού μας, και ευωδιάζουμε τον ναό του Θεού που είναι το σώμα μας.
Το μεγαλύτερο φάρμακο κατά του εγωισμού, είναι η ταπείνωση από την οποία όμως δεν καταλύεται η αυτοπεποίθηση όπως περιγράψαμε πιό πάνω .
Η ταπείνωση μαζί με την σιωπή, είναι δυό μεγάλες αρετές.
Ο ταπεινός άνθρωπος κατά τον Κοσμά τον Αιτωλό είναι σαν άγγελος, ενώ ο υπερήφανος και εγωιστής είναι σαν διάβολος.
‘Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν’’ Ιακ. 4, 6-7
Ρώτησαν τον Χριστό ποιοι θα είναι πρώτοι στην βασιλεία του Θεού και Αυτός απάντησε.’’ Οι έσχατοι ‘εσονται πρώτοι’’ Ματθ. 19-30
Εάν θέλετε να είστε πρώτοι, πρέπει να είσθε διάκονοι όλων. Ματθ.22, 26-28
Ο εγωισμός φέρνει κατάθλιψη, λύπη και άγχος.
Η κατά Θεού λύπη οδηγεί σε μετάνοια, ενώ η λύπη του εγωιστή συνθλίβει την ψυχή.
Οι ασθένειες ταπεινώνουν τον άνθρωπο.
Ο Απόστολος Παύλος λέει. ‘’ Παρακάλεσα τον Θεό τρείς φορές να πάρει τον σκόλοπα από την σάρκα μου που με βασάνιζε και άκουσα ‘’Αρκεί σοι η χάρις’’ ίνα μη υπεραίρωμαι‘’Β Κοριν.12, 7-9Â
ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ
Πολλές φορές στην πορεία της ζωής μας είμαστε χαρούμενοι και αισιόδοξοι.
Άλλοτε πάλι εξ αιτίας κάποιων καταστάσεων και συνθηκών, όλα μας φαίνονται μάταια , και απελπιζόμαστε.
Η απελπισία όμως εκείνο που καταφέρνει, είναι να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα
Γι’ αυτό δεν πρέπει να χάνουμε τις ελπίδες μας. Ιδιαίτερα εμείς οι Χριστιανοί δεν είμαστε όπως ‘’οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα’’ Α Θεσ. 4-13 ‘ γιατί έχουμε ελπίδα μας τον ίδιο τον Θεό.
Τι όμως είναι η απελπισία και τι είναι η ελπίδα.
Απελπισία είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης μας στην ελεημοσύνη και αγαθοσύνη του Θεού , με άλλα λόγια η απώλεια της πίστης μας στη θεία πρόνοια που φροντίζει και συντηρεί την κτίση και τον κόσμο ολόκληρο,
Οι συνέπειες της απελπισίας μπορεί να οδηγήσουν τον άνθρωπο ακόμη και στην αυτοκτονία.
Η απελπισία χαρακτηρίζεται ως δαιμονική διάθεση που οδηγεί στην καταστροφή.
Είναι με άλλα λόγια γνώρισμα του διαβόλου
Αιτία της απελπισίας είναι η απομάκρυνση από τον Θεό και η έλλειψη εμπιστοσύνης σ΄Αυτόν.
Όταν ο άνθρωπος διακόψει τον δεσμό του με τον Θεό ,ακόμη και με την παραμικρή αφορμή μπορεί να παρουσιαστεί στην ζωή του η απογοήτευση και η απελπισία.
Όταν ο άνθρωπος δεν ασκείται πνευματικά και κυρίως όταν παραλείπει την προσευχή τότε εύκολα απομακρύνεται από τον Θεό και χάνει την ελπίδα του σ’ Αυτόν.
Ας μιλήσουμε τώρα για την ελπίδα.
Σε αντίθεση με την απελπισία ,η ελπίδα είναι αυτή που ζωογονεί την πίστη, και δίνει νόημα και στήριγμα στην ζωή μας.
Οι Χριστιανοί σε αντίθεση με τους ‘’μη έχοντες ελπίδα’’ είναι οι άνθρωποι της ελπίδας..
Η ελπίδα των Χριστιανών δεν είναι κάτι το αφηρημένο.
Δεν στηρίζεται ούτε στα πράγματα του κόσμου τούτου, ούτε σε κάποιον άνθρωπο.
Η ελπίδα μας είναι ο ίδιος ο Θεός.
Σ’ Αυτόν στηρίζουμε την ελπίδα μας για σωτηρία, σ’ Αυτόν ελπίζουμε για την επίλυση των προβλημάτων μας ,και τους αγώνες της καθημερινής και οικογενειακής ζωής.
0 Θεός είναι λοιπόν η ελπίδα, η καταφυγή και το στήριγμά μας στην ζωή μας και στον πνευματικό μας αγώνα.
Απόδειξη των πιο πάνω είναι ότι ο Θεός έστειλε τον γιό Του στην γη για να δώσει ξανά στον άνθρωπο την ελπίδα της σωτηρίας και της αθανασίας.
Η επίγεια δράση του σαρκωμένου Υιού και λόγου του Θεού, του Ιησού Χριστού, η διδασκαλία και τα θαύματά Του, οι νεκραναστήσεις που επετέλεσε, μα προπαντός η δική Του ανάσταση, εγκαινίασαν ένα νέο κόσμο.
Ένα κόσμο που η φθορά και ο θάνατος δεν έχουν θέση.
Ένα κόσμο που κυριαρχεί η ελπίδα για την λύτρωση από τα δεσμά του θανάτου, της φθοράς και της ματαιότητας.
Η ανάσταση του Κυρίου αποτελεί το κέντρο της πίστεως και της ζωής μας
Αν η ζωή των Χριστιανών δεν στηρίζεται στον αναστημένο Χριστό, σημειώνει ο Απόστολος Παύλος’’ελεηνότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν’’ Α Κορ.15:19
Η ελπίδα συνδέεται στενά με δύο άλλες βασικές Χριστιανικές αρετές, την πίστη και την αγάπη.
Η ελπίδα στηρίζεται στην πίστη και δίνει νόημα σ΄αυτήν.
Η ελπίδα πηγάζει από την πίστη, αλλά ταυτόχρονα δίνει ζωή σ΄αυτήν.
Όπως η πίστη έτσι και η ελπίδα του Χριστιανού συνδέεται με το πρόσωπο του Χριστού.
Η ελπίδα συνδέεται στενά και με την αγάπη.
Θεμέλιο της ελπίδας είναι η αγάπη του Θεού.
Η αγάπη του Θεού μας καλεί σε απαντητική αγάπη
Καλούμαστε να αγαπήσουμε τον Θεό, γιατί Αυτός πρώτος μας αγάπησε.
Η αγάπη στον Θεό γεννιέται με την πίστη στον Θεό και αυξάνεται με την ελπίδα..
Όσο δηλαδή δυναμώνει η ελπίδα προς τον Θεό, τόσο αυξάνει και η αγάπη μας σ’ Αυτόν
Τέλος από την αγάπη μας στον Θεό, πηγάζει η αγάπη προς τον πλησίον.
Έτσι σε τελική ανάλυση, η ελπίδα μας προς τον Θεό τροφοδοτεί και ενισχύει την αγάπη μας προς Αυτόν και τον συνάνθρωπό μας.
Η ελπίδα χρειάζεται υπομονή’’Δι’ υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα’’
Εβρ. 12:1
η ελπίδα λοιπόν είναι μια μεγάλη Χριστιανική αρετή.
Δεν στηρίζεται στα πράγματα του κόσμου τούτου, αλλά στον ίδιο τον Θεό.
Η ελπίδα είναι ο νικητής του διαβόλου και του θανάτου ο Ιησούς Χριστός.
Ο Χριστιανός έχει την ελπίδα του στον αναστημένο Χριστό.
ΓιαυτόÂÂÂ και παρ’ όλες τις θλίψεις ,δοκιμασίες, πειρασμούς ,στενοχώριες, πτώσεις, αποτυχίες που έχει στην ζωή του, ποτέ δεν απελπίζεται.
Εν τω κόσμο θλίψεων έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νένικα τον κόσμον’’ μας λέει ο Χριστός.
Ακόμα και μπροστά στην πραγματικότητα του θανάτου, ελπίζουμε στον Χριστό ο οποίος είναι ο πρωτότοκος των νεκρών, ο νικητής του θανάτου, Αυτός που΄’τα του θανάτου κλείθρα διεσπάραξεν’’.
Ελπίζουμε λοιπόν στην μετά θάνατον αιώνια ζωή και την κοινή ανάσταση νεκρών.
Όπως λέμε και στον Σύμβολο της Πίστεώς μας.
‘’προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος’’
Στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν (Ματθ. 7:14)
Εκ πρώτης όψεως το γνωστό εδάφιο μοιάζει πλήρως άδικο για τον άνθρωπο. Η ζωή είναι γεμάτη αδικίες, πόνο, ασθένειες, ανέχειες και απογοητεύσεις. Δεν θα πρέπει να υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μην ονειρευόταν διάφορα στην παιδική του ηλικία και να μην του βγήκαν άλλα στην ενήλικη ζωή. Πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις ο άνθρωπος θα βιώσει προδοσία, αδιαφορία, μίσος, αχαριστία, ασθένεια και θλίψη στη ζωή του.
Κάποιος λοιπόν θα αναρωτιόταν εύλογα, εξ αρχής, τι εννοεί ο Χριστός με αυτό το εδάφιο. Και ποιο το νόημα να ασχοληθεί κανείς με το Χριστό ή το Ευαγγέλιο ή την προσευχή αν από τις ήδη υπάρχουσες θλίψεις αρχίσουμε να αραδιάζουμε κι άλλες που βρίσκονται στο δρόμο της αιώνιας ζωής. Και επιτέλους γιατί θα πρέπει να εξοντωθεί στη γη ο άνθρωπος για να πάει στον ουρανό;
Προφανώς ο Θεός που πάντα μιλά με πνεύμα Πατέρα και καρδιά γεμάτη αγάπη, κάτι άλλο θα θέλει να πει στο εδάφιο που αναλύουμε. Και αυτό το άλλο είναι πασιφανές αν σκεφτούμε την ίδια τη ζωή του Χριστού. Ο οποίος δεν καλοπέρασε στη ζωή αυτή. Λοιδορήθηκε, προδόθηκε, ξεχάστηκε, πόνεσε και πέθανε.
Και ποιος ζητά να γίνει σαν το Χριστό; Μεγάλο το τίμημα και ουδείς έχει τη δυνατότητα να έχει τη θεότητα μέσα του στην πληρότητα που την είχε ο Χριστός. Λίγοι έχουν τόσο Πνεύμα Άγιο για να συγχωρούν 490 φορές τη μέρα τον αδελφό τους ή τη δύναμη να ανασταίνουν νεκρούς.
Και αυτό όμως το ξέρει η πατρική καρδιά του Θεού. Γνωρίζει τη σχέση μας με την αμαρτία και την αδυναμία μας. Όμως ο δρόμος ο στενός και η δύσβατη πύλη έχουν να κάνουν με την από Θεού δύναμη να γινόμαστε σιγά – σιγά σαν το Χριστό. Ακόμη και στο δέκα τοις εκατό να Του μοιάσουμε, πάλι η ζωή μας θα είναι εντελώς διαφορετική. Ακόμη και ένα τοις εκατό αν συγχωρούμε όσους μας πείραξαν, αν ελάχιστα προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε παραπάνω, να κάνουμε το επιπλέον μίλι (Ματθαίος 5: 41), να κάνουμε μια μικρή ακόμη θυσία και μια ακόμη προσευχή για τον πονεμένο, μια ακόμη υπηρεσία για αυτόν που τη χρειάζεται, να ζητήσουμε μια ακόμα συγνώμη εκεί που φταίξαμε, τότε θα έχουμε κάνει μεγάλα βήματα προς την αιώνια ζωή.
Όχι πως δικαιώνεται ο άνθρωπος με τα έργα ή τη φιλανθρωπία. Αλλά με την πίστη στο Χριστό και τη συμμαρτυρία των έργων, η πύλη της Άνω Ιερουσαλήμ θα ανοίξει διάπλατα.
Κι εδώ ακριβώς είναι η “τεθλιμμένη οδός”. Η συγχώρεση όταν χρειαστεί, η συγνώμη όταν απαιτηθεί, η παραπάνω θυσία για τον αδελφό μας, η ενασχόληση με μια κατ’ ανθρώπους άχαρη και οδυνηρή υπηρεσία προς όσους έχουν ανάγκη, η διδαχή και στήριξη των ψυχών, όλα αυτά δεν είναι ευχάριστα αλλά δύσκολα. Και συν τοις άλλοις πρέπει να ζητάμε και τον καθαρισμό των δικών μας αμαρτιών κάθε μέρα.
Όμως έτσι, με αυτή την κατά τα φαινόμενα δύσκολη ζωή, το Πνεύμα του Θεού θα έρχεται με ανέμους ουράνιας γαλήνης, με αύρες θεϊκής χαράς και με πνευματικό νερό τη στιγμή που ο βαδίζων την πλατιά οδό δεν θα έχει τίποτα να θρέψει την ψυχή του. Ο Χριστός θα παίρνει αυτόν τον δούλο που θα κάνει τον κόπο της εργασίας και της θυσίας και θα τον αναπαύει σε χλοερές βοσκές, όπως και ο ίδιος ξεκουραζόταν από τον Πατέρα Του όσο ήταν στη γη.
Στενή λοιπόν η οδός και με θλίψεις, αλλά με σίγουρη πνευματική στήριξη και δύναμη από το Θεό που τιμά πολλαπλάσια όσους προσπαθούν να βαδίσουν στα ίχνη του Μονογενούς Του Υιού.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ
Στον κήπο του σπιτιού μου φύσηξε αέρας δυνατός και ζωογόνος
Το κουρασμένο μου κορμί γέμισε δύναμη με μιας έφυγε ο πόνος
Ανθίσαν πάλι τα κλαδιά, τα δέντρα μοιάζουν με νυφούλες στολισμένες
Οι μέρες γίναν λαμπερές ,χαρούμενες, μ΄ανέσπερο άγιο φως θαρρείς λουσμένες
*****
Τα χελιδόνια τιτιβίζοντας κτίζουν φωλιές περίτεχνες κάτω από στα κεραμίδια
Το μπλέ του ουρανού πλημμύρισε μ’ αστέρια ολοκέντητα αστραφτερά στολίδια
Οι μέλισσες αρχίζουν το ταξίδι τους απ’ τους ανθούς να πάρουν τους χυμούς
Μια μουσική γλυκιά, λυτρωτική ακούγεται, που διώχνει πέρα τους καημούς
*****
Μια θάλασσα καθρέφτης, αρυτίδωτη σε προσκαλεί ναρθείς στην μπλέ αγκαλιά της
Να παίξεις να λουστείς ,στα καταγάλανα ζεστά και ολοκάθαρα νερά της
Να τρέξεις μες του δάσους τα ολοπράσινα και νοτερά μ’ ανθούς δρομάκια
Να ανασάνεις με αέρα καθαρό , να πιείς νερό κελαριστό από πηγής ρυάκια
*****
Δοξάζω τον Πατέρα μου Θεό που όλα αυτά μπορώ και απολαμβάνω
Ευλογημένος νοιώθω και προσευχές ολόθερμες γονατιστός σ’΄Εκείνον κάνω
Ευχαριστώ τον Πλάστη μου που μούδωσε αυτιά, πόδια χέρια και μάτια
Και ξέρω ότι μαζί Του θα διαβώ τα δύσκολα της επίγειας ζωής τα μονοπάτια
*****
Ξέρω ότι έχω τώρα αδελφό, φίλο παντοτινό πιστό και αγαπημένο
Που μου κρατά το χέρι και μ΄ οδηγεί σε δρόμο με αγάπη χαραγμένο
Ξέρω ότι Αυτός είναι δυνατός στις μάχες είναι νικητής παντοτινός και κραταιός
Δεν θα μ΄αφήσει να χαθώ να πλανευτώ ,γιατί τώρα πιά δεν είμαι μοναχός
ΦΟΒΟΣ- ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ
Πολλές φορές στην ζωή μας, παρουσιάζονται αλλεπάλληλα θλιβερά γεγονότα.\Χρόνιες ασθένειες μέσα στην οικογένεια, προβλήματα αποκαταστάσεως των παιδιών αδιέξοδα στην εργασία μας, απεγνωσμένες κοπιώδεις προσπάθειες που καταβάλουμε για να επιτύχουμε αυτό που ποθούμε, χωρίς να βλέπουμε ουσιαστικά αποτελέσματα.
Όλα αυτά αποτελούν μέρος του καταλόγου των πολλαπλών δισεπίλυτων προβλημάτων
Αυτά μας δημιουργούν φόβους μικρούς η μεγάλους, καθώς και μια ανασφάλεια για το πώς θα διαμορφωθεί η περαιτέρω πορεία της ζωής μας ,
Όταν αυτοί οι φόβοι μας προέρχονται από συγκεκριμένα μεγάλα προβλήματα, από αντικειμενικές δυσκολίες. είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε τα απαραίτητα μέτρα και να κάνουμε ότι μπορούμε για την επίλυσή τους.
Δεν έχουμε δικαίωμα να αδιαφορήσουμε και να υποτιμήσουμε τις οδυνηρές συνέπειες που μπορεί να έχουν για την ζωή μας, η για την ζωή των μελών της οικογενείας μας.
Όμως υπάρχουν και φόβοι που προέρχονται από φανταστικούς κινδύνους.
Συνήθως μεγαλοποιούμε με την αρρωστημένη φαντασία μας ασήμαντα γεγονότα η μικρά και άνευ σημασίας προβλήματα της καθημερινής ζωής.
Επαυξάνονται αυτοί οι φόβοι μας και με τις προεκτάσεις που κάνουμε με τις ανυπόστατες καχυποψίες μας.
‘’Άκουσες πως μου μίλησε, πρόσεξες πως με κοίταξε’’
Αυτοί οι φανταστικοί επίμονοι φόβοι μας είναι πολύ επικίνδυνοι και μαρτυρικοί, γιατί επηρεάζουν αρνητικά όλο τον ψυχικό μας κόσμο, αφαιρούν την ειρήνη της ψυχής μας και δημιουργούν ανασφάλεια.
Φόβοι μπορούν να δημιουργηθούν όταν σαν αδύναμοι άνθρωποι συρώμαστε προς τον βάλτο της αμαρτίας παρά την αμετάκλητη απόφαση που έχουμε πάρει να συνεχίσουμε σταθερά την ανοδική μας πνευματική μας πορεία της εν Χριστώ ζωής μας.
Επαυξάνονται αυτοί οι φόβοι ακόμα περισσότερο από το κακό και την αμαρτία που υπάρχει γύρω μας, που σαν ορμητικός χείμαρρος σαρώνει και παρασύρει τα πάντα.
‘’Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου’’ είμαστε έτοιμοι να φωνάξουμε δυνατά ‘’ Ρωμ.7:24’’
Αυτές τις δύσκολες ώρες, μοιάζουμε με τους μαθητές του Κυρίου που το πλοιάριό τους ‘’εις το μέσον της θάλασσας ην βασανιζόμενοι υπό των κυμάτων’’ Ματ.14-24
Μπροστά στον κίνδυνο του ψυχικού μας ναυαγίου και αφανισμού μας, βγαίνει από τα βάθη της καρδιάς μας ικετευτική κραυγή ‘’Γιατί Κύριε στέκεσαι μακρυά μας, σαν να μην βλέπεις και να μην προσέχεις μέσα στις κρίσιμες περιστάσεις που ζούμε και είμαστε περικυκλωμένοι από θλίψεις και φόβους ‘’Ψαλ. Θ 22’’ Κύριε σώσε μας. Ματθ 14-30
Στις δύσκολες όντως αυτές στιγμές που καταπονημένοι και φοβισμένοι δεινοπαθούμε, χρειάζεται προπάντων ψυχραιμία και θάρρος όχι πανικός και απόγνωση.
Με θερμές και επίμονες προσευχές να ζητάμε να επέμβει ο Κύριος στο βυθιζόμενο σκάφος της ζωής μας και να γαληνεύσει η φουρτούνα.
Εκείνος γνωρίζει τους τρόπους να το κυβερνήσει με ασφάλεια, να κοπάσει την τρικυμία και να διαλύσει όλους τους φόβους μας για ενδεχόμενο ναυάγιο
Στους ταραγμένους και ανήσυχους μαθητές, στις κρίσιμες εκείνες ώρες της θαλασσοταραχής, όταν εμφανίστηκε ο Κύριος ‘’εκόπασεν ο άνεμος Ματθ. 14-32 και ησύχασαν οι μαθητές.
Πρέπει να μάθουμε να προχωράμε στην ζωή μας με ταπείνωση και χωρίς έπαρση και αλαζονεία
Οι ικανότητές μας όσες και είναι αυτές, οι σωματικές και πνευματικές δυνάμεις, έχουν όρια και δεν μπορούμε να βασιζόμαστε αποκλειστικά σ’ αυτές
Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τους ίδιους κινδύνους και τα ίδια πολλαπλά καθημερινά προβλήματα που μας δημιουργούν φόβους και ανασφάλειες.
Οι πιστοί όμως Χριστιανοί, βοηθούμαστε αυτές τις δύσκολες ώρες γιατί γνωρίζουμε να καταφεύγουμε στον θρόνο του πάνσοφου και παντοδύναμου κυβερνήτη της ζωής μας Του Πατέρα Θεού
Στην επίκλησή μας ‘’ Κύριε σώσε μας’’ έρχεται η απάντηση ‘’Έχετε θάρρος μη φοβάστε ‘’ Ματθ. 14-27 και Ψαλ. 117:7,10,14
Λοιπόν ότι και να συμβαίνει στην καθημερινή ζωή μας ας μην αφήσουμε τις δυσκολίες μικρές η μεγάλες να παραλύσουν τις ψυχικές μας δυνάμεις και να κάμψουν το αγωνιστικό μας φρόνημα.
Δεν είμαστε μόνοι.
Δεν θα σε εγκαταλείψω αλλά θα εξακολουθώ να σε συνοδεύω στον δρόμο αυτό που πρέπει να βαδίζεις.
Τα μάτια μου δεν θα αποσπασθούν από σένα αλλά θα είναι προσηλωμένα και στηριγμένα επάνω σου για να σε προφυλάττω ‘’. Ψαλμ. 31:8.
Αυτά τα λόγια και οι υποσχέσεις του Θεού δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση.
Πάντοτε, προπάντων όμως όταν οι φόβοι μικροί η μεγάλοι και οι ανασφάλειες κατακλύζουν την ψυχή μας, ο λόγος του Θεού είναι ενισχυτικός και ηχεί συνεχώς μέσα μας ‘’έχετε θάρρος, μη φοβάστε’
Η τέλεια αγάπη έξω βάλλει τον φόβο’’ Α΄Ιωαν. 4:18
ΤΩΡΑ ΗΡΘΕΣ
Ήρθες και με αντάμωσες όταν οι άνεμοι λυσσομανούσαν
Όταν οι καταιγίδες το κορμί ραπίζαν με μανία
Ήρθες όταν σε απότομο γκρεμό οι δρόμοι μ’ οδηγούσαν
Όταν ήμουν ανήμπορος ν’ αλλάξω την πορεία
****
Ήρθες και άνοιξες παράθυρα σε κάμπους ανθισμένους
Όταν τριγύρω πέφτανε φύλλα κιτρινισμένα
Ήρθες κι’αλάφρωσες ψυχές και ώμους κουρασμένους
Και ελευθέρωσες κορμιά από καιρό δεμένα
****
Ήρθες κι’ ηρέμησες με μιας τα αφρισμένα κύματα
Όταν σχιστήκαν τα πανιά απ’ το ξυλάρμενο σκαφί μου
Ήρθες και μούδειξες στον μπούσουλα την ρότα και τα βήματα
Όταν πυκνά σκοτάδια σκέπαζαν την άχαρη ζωή μου
****
Ήρθες κι’ ανοίξαν οι ουρανοί και ο ήλιος πρόβαλλε και πάλι
Ήρθες και γέμισαν ανθούς και κάρπισαν τα ξεραμένα κλώνια
Ήρθες και έδωσες ζωή κι’ άνοιξε τ’ αδελφού η αγκάλη
Ήρθες και έφερες μαζί γλυκόλαλα πουλιά κ’ αηδόνια
*****
Ήρθες και νοιώθω δυνατός και γέμισε μ’ αγάπη η ζωή μου
Ήρθες κι’ έχω χαράξει δρόμο που σ΄Εσένα οδηγεί
Ήρθες και θρόνιασες για πάντα στην ψυχή μου
Ήρθες και μούδωσες να πιώ νερό απ’ την δική Σου αιώνια πηγή
EIΣΑΙ
Είσαι η δύναμή μου, είσαι το φως μες το πυκνό σκοτάδι
Είσαι στα στήθια μου η ανάσα, είσαι το Πατρικό το χάδι
Είσαι ο αγέρας που φουσκώνει κάθε πλεούμενου πανιά
Είσαι κοντά μου όταν με πνίγει η απελπισία κι΄μοναξιά
****
Είσαι της μέρας ηλιαχτίδα που φέγγει και ζεσταίνει την καρδιά
Είσαι του οδοιπόρου η βακτηρία, της κρύας νύχτας η φωτιά
Είσαι στο θυμιατό μυροδιαστό και άσβεστο ανατολής λιβάνι
Είσαι του θαλασσοδαρμένου ναυτικού τα’ απάγκιο λιμάνι
****
Είσαι στον ερχομό της μέρας, πάνω στα φύλλα δροσοσταλίδα
Είσαι η λαχτάρα του ξενιτεμένου να γυρίσει στην πατρίδα
Είσαι το γιατρικό που θεραπεύει του αρρώστου κάθε πόνο
Είσαι το πουπουλένιο σκέπασμα στους ώμους όταν κρυώνω
****
Είσαι η προστατευτική ασπίδα απ’του εχθρού το βέλος
Είσαι της μοναξιάς και της αβεβαιότητας το σίγουρο το τέλος
Είσαι ο Πατέρας μου που μούχει τάξει ουράνιο σπιτικό
Είσαι ο αιώνιος Θεός , μαζί Σου θέλω στο εξής να κατοικώ