Γράφει ο Νίκος Χαρ. Παπαδόπουλος, Μηχανικός Η/Υ 

Ο Θεός ανταποκρίνεται με τον δικό του τρόπο στην ώρα του…

Ο πάστορας Τζων Πάουελ, καθηγητής  σε Πανεπιστήμιο του Σικάγο, γράφει για ένα μαθητή του, τον Τομ, στο μάθημα της Θεολογίας της Πίστης:

Περίπου 12 χρόνια πριν, μελετούσα το αρχείο των μαθητών μου στο μάθημα της Θεολογίας της Πίστης. Εκείνη ήταν η μέρα που πρώτη φορά είδα τον Τομ. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Πρώτη φορά έβλεπα ένα αγόρι με τόσο μακριά μαλλιά. Υπέθεσα ότι ήταν της μόδας. Ξέρω βέβαια μέσα μου ότι δεν έχει σημασία τι είναι πάνω στο κεφάλι αλλά αυτό που είναι μέσα του. Αναμφίβολα τα συναισθήματά μου ήταν μπερδεμένα, καθώς ήδη τον κρατούσα  σε «απόσταση».

Ο Τομ, εξελισσόταν στον πιο «σταθερό» αθεϊστή, στο δικό μου μάθημα της Θεολογίας της Πίστης.  Μονίμως αντιτασσόταν και αμφισβητούσε την πιθανότητα ύπαρξης ενός Πατέρα Θεού γεμάτου με αγάπη. Για ένα εξάμηνο, είχαμε σχετική «ειρήνη» μεταξύ μας, αλλά, παραδέχομαι, πολλές φορές  ερχόμουν σε δύσκολη θέση.

Όταν πλησίασαν οι τελικές εξετάσεις, με ρώτησε με ένα κυνικό τρόπο: «Πιστεύετε ότι θα βρω κάποτε το Θεό;»

Μετά το αρχικό μικρό σοκ, απάντησα εμφατικά ΟΧΙ.

Γιατί όχι; ξαναρώτησε, «πίστευα ότι αυτός είναι ο στόχος που έχετε βάλει για τους μαθητές σας».

Τον άφησα να απομακρυνθεί 5 μέτρα από την πόρτα της αίθουσας και μετά του φώναξα: «Τομ, δεν νομίζω ότι θα μπορέσεις ποτέ να βρεις τον Θεό, αλλά είμαι σίγουρος ότι Αυτός θα σε βρει».

 Κοντοστ     Κοντοστάθηκε για λίγο και έπειτα έφυγε οριστικά από την τάξη αλλά και από την ζωή μου.

Ήμουν λίγο απογοητευμένος στην ιδέα ότι δεν κατάλαβε το πραγματικό νόημα της γνώμης μου, ότι «Αυτός θα σε βρει».

Έπειτα από καιρό έμαθα κάποια δυσάρεστα νέα. Άκουσα ότι ο Τομ έπασχε από καρκίνο. Προτού καν ψάξω να τον βρω, ήρθε εκείνος και με είδε. Όταν μπήκε μέσα στο γραφείο μου, είδα ότι το σώμα του είχε χάσει πολύ βάρος, και τα μακριά μαλλιά του είχαν χαθεί όλα λόγω της χημειοθεραπείας . Το βλέμμα του όμως και η φωνή του ήταν το ίδιο ζωηρά όπως την πρώτη φορά. «Τομ, πάντα σε σκεφτόμουν, έμαθα ότι είσαι άρρωστος».

Ναι, πράγματι, απάντησε, έχω καρκίνο και στα δυο πνευμόνια. Μου απομένουν λίγες εβδομάδες.

Μπορείς να μου μιλήσεις για αυτό Τομ; τον ρώτησα.

Βεβαίως, τι θα θέλατε να μάθετε; απάντησε.

«Πώς είναι για κάποιον να πεθαίνει στα 24 του;».

Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα απάντησε. Σαν τι;

Π.χ να είναι κάποιος 50 ετών χωρίς αξίες και ιδανικά, που θα το ρίχνει στα ποτά, αποπλανώντας γυναίκες, ή   να δουλεύει   συνεχώς για να βγάλει πιο πολλά λεφτά, και θεωρώντας ότι όλα αυτά είναι που μετρούν στη ζωή….

 

«Αλλά ο λόγος που ήρθα να σας επισκεφθώ σήμερα» είπε ο Τομ, «είναι σχετικά με κάτι που είπατε την τελευταία μέρα του μαθήματος. Σας είχα ρωτήσε,ι  αν θα έβρισκα κάποτε το Θεό και μου απαντήσατε αρνητικά, πράγμα το οποίο μου προκάλεσε  έκπληξη. Έπειτα μου είχατε πει ότι Αυτός θα με βρει. Πράγματι πολλές φορές το σκέφτηκα αυτό».

Όταν όμως οι γιατροί αφαίρεσαν το ένα πνευμόνι και μου είπαν ότι είχε όγκο, τότε έψαξα πραγματικά το Θεό. Και όταν η αρρώστιά μου χειροτέρεψε,  έψαχνα εναγωνίως το Θεό, αλλά Αυτός δεν εμφανιζόταν.

 

Έτσι κάποτε σταμάτησα την προσπάθεια να εντοπίσω που είναι ο Θεός.  Αποφάσισα να ξοδέψω το χρόνο που μου είχε μείνει σε κάτι πιο σημαντικό. Σκέφτηκα εσάς και την τάξη σας και θυμήθηκα που είχατε πει ότι είναι ότι πιο θλιβερό και λυπηρό να ζει κάποιος τη ζωή του χωρίς να αγαπά.

 

Αλλά είναι εξίσου τραγικό και λυπηρό να φύγεις από αυτή τη ζωή χωρίς να πεις σε αυτούς που αγαπάς ότι πράγματι  τους αγάπησες. Έτσι ξεκίνησα με την πιο δύσκολη περίπτωση, τον πατέρα μου. Διάβαζε την εφημερίδα του όταν τον πλησίασα.

– Μπαμπά!

-Ναι τι; ρώτησε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από την εφημερίδα

-Μπαμπά θέλω να μιλήσω μαζί σου.

-Λοιπόν,  μίλα.

– Μπαμπά σε αγαπώ και θέλω να το ξέρεις. Ο Τομ είχε μια εμφανη ανακούφιση και ευχαρίστηση, καθώς ένιωθε χαρά να ξεχειλίζει μέσα του. Ο πατέρας του τον αγκάλιασε και δάκρυσε. Πέρασαν όλο το βραδύ μαζί συζητώντας…

 

Ήταν πιο εύκολο να κάνει το ίδιο  με την μητέρα μου και τον μικρό αδερφό. Έκλαψαν και εκείνοι μαζί μου, καθώς  αγκαλιαζόμασταν.

Το μόνο που με λυπούσε ήταν ότι άργησα τόσο πολύ να ανοιχτώ στους ανθρώπους που ήταν τόσο κοντά μου.

Και καθώς τριγυρνούσα, ένιωσα ότι ο Θεός ήταν εκεί . Δεν ήρθε όταν του το ζήτησα εγώ. Ο Θεός ανταποκρίνεται με τον δικό του τρόπο στην ώρα του. Το σημαντικό είναι ότι ήταν εκεί.

 Με βρήκε Εκείνος, είχατε δίκιο, με βρήκε παρόλο που είχα σταματήσει να Τον ψάχνω

 

Με κομμένη την αναπνοή φώναξα «Τομ νομίζω ότι λες κάτι πολύ σημαντικό. Για μένα, αυτό που λες είναι ότι ο πιο ασφαλής τρόπος να βρει κάποιος το Θεό, δεν είναι να τον κάνει προσωπική του περιουσία, για να του λύνει τα  προβλήματα, ή να του είναι μια σταθερή πηγή παρηγοριάς,  όποτε Τον έχουμε ανάγκη, αλλά μάλλον όταν αγαπάμε. Ξέρεις, ο απόστολος Ιωάννης είπε: «Κι εμείς έχουμε γνωρίσει πια κι έχουμε εμπιστευθεί στην αγάπη που έχει ο Θεός για μας. Ο Θεός είναι αγάπη κι όποιος μένει μέσα στην αγάπη, μένει ενωμένος με το Θεό και ο Θεός μ’ αυτόν» (Α’ Ιωάννου 4:16).

Ο πάστορας του ειπε: «Τομ θα μπορούσα να σου ζητήσω μια χάρη; Ξέρεις όταν σε δίδασκα στην τάξη, ήσουν για μένα αληθινός μπελάς, αλλά θα μπορούσες να έρθεις στο μάθημα της Θεολογίας της Πίστης που διδάσκω, και να τους πεις ότι είπες και σε μένα;»

 

 «Ήμουν έτοιμος για την συνάντηση μαζί σας αλλά δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο» απάντησε ο Τομ.

«Τομ , σκέψου το. Αν και όταν είσαι έτοιμος, τηλεφώνησέ μου».

Σε λίγες μέρες ο Τομ τηλεφώνησε και ήταν έτοιμος να έρθει στην τάξη, και ήθελε να το κάνει αυτό για το Θεό και για μένα.

 

Ωστόσο ποτέ δεν τα κατάφερε να έρθει. Είχε ένα άλλο,  πολύ πιο σπουδαίο ραντεβού με τον Ιησού Χριστό. Φυσικά η ζωή του δεν τερματίστηκε με το θάνατο. Απλώς άλλαξε. Έκανε το μεγάλο βήμα από την πίστη στην ουράνια πραγματικότητα. Βρήκε μια ζωή πολύ πιο όμορφη,  όπως λέει η Γραφή από εκείνα που μάτι δεν είδε και αυτί δεν άκουσε και νους ανθρώπου δεν τα διανοήθηκε, (Α’ Κορ. 2:9)

Λίγο πριν πεθάνει μου ζήτησε να πω στην τάξη μου ότι θα έλεγε εκείνος αν θα ερχόταν….  

Σε όλους εσάς που είχατε την καλοσύνη να διαβάσετε αυτή την αληθινή ιστορία, για την αγάπη του Θεού

Και σε σένα Τομ, κάπου στον ηλιόλουστο  Παράδεισο, να ξέρεις  τους είπα όσο καλύτερα μπορούσα, όλα αυτά που θα τους έλεγες».

Μετάφραση από τα αγγλικά: Νίκος Χαρ. Παπαδόπουλος, Διπλωματούχος Μηχανικός Η/Υ & Τηλεπικοινωνιών

 ΓΡΑΨΤΕ ΤΙΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ‘ Η ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ. ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ

Αφήστε το μήνυμα σας στο βιβλίο επισκεπτών